Η ελπίδα λοιπόν είναι συνάρτηση του κακού. Ως εκ τούτου είναι επικίνδυνη, δηλητηριώδης και ύπουλη επειδή, αντί να μάχεται κατά μέτωπο το κακό, μεταφέρει την έννοια της αλλαγής στο μέλλον, δηλαδή σε εκείνη την φαντασιακή διάσταση που ουδόλως έχει σχέση με την πραγματικότητα, αφού η τελευταία εκτυλίσσεται μόνο στο εδώ και τώρα, ποτέ στο πριν, ποτέ στο μετά - μόνο αυτή τη στιγμή μπορεί να υπάρξει το οτιδήποτε, και ειδικότερα η δράση.
Μεταθέτοντας την αλλαγή, την δράση, την ευθύνη, το κόστος και την επιλογή του να δράσουμε στο αύριο, στο μεθαύριο, στο παραμεθαύριο ονειρευόμαστε - κάτι που απαιτεί είτε βαθύ ύπνο, είτε υπνοβασία, αμφότερες καταστάσεις που μας καθιστούν εύκολα θύματα.
Η ύπνωση μπορεί να επέρχεται από κούραση, ψυχική και σωματική, αλλά και να υποβοηθείται από υπνωτιστές που γνωρίζουν την τέχνη του προγραμματισμού εγκεφάλου και της νάρκωσης, ή έστω της καταστολής αντιδράσεων, σε επιστημονικά επίπεδα. Όσοι ασχολούνται με την παραγωγή περιεχομένου για την τηλεόραση το γνωρίζουν καλά αυτό – ο πρώτος στόχος κάθε τηλεοπτικής εικόνας είναι να καλλιεργεί την ψευδαίσθηση μιας πραγματικότητας που είναι προτιμότερη από εκείνην που περιβάλλει άμεσα τον τηλεθεατή. Αλλιώς, το ακροατήριο δεν διασκεδάζει.
